28-6-2017 rmc campanile herdenking

28-6-2017 Vandaag naar de kennismakingsbijeenkomst van RMC de nieuwe AOV (Aanvullend Openbaar Vervoer) aanbieder. Ik ben voor nu gerustgesteld want ik had geen zin in weer ruzie met een vervoerder die weigerde om mij met de lift de bus in te laten. Ik heb het aan de dame van RMC voorgelegd en die wist mij te vertellen dat er een aantekening wordt gemaakt bij personen die niet met de trap de bus in kunnen. Het zit zo tot nu toe: je moet de scoot op de lift parkeren, daarna moet je eraf en naar de voorkant van de bus lopen en via het de treden de bus in stappen. Maar niet iedereen kan het door de beperkingen van de handicap. Ik kan het ook niet meer. Ik krijg mijn linkerbeen niet omhoog door de verlamming van de beroerte, dus komt het op mijn rechterbeen neer om dat hele gewicht (ik bedoel mijn voluptueuze body) omhoog te trekken. Maar dat trekt’t niet meer. Je weet toch dagje ouder, over belast, lekker eten, over (streef)gewicht. Mijn functionerende knie begint te protesteren maar ook met mijn rechterarm moet ik mezelf omhoog hijsen en ook die trekt het niet meer. Al met al ik begin te voelen dat mijn lichaam aan kracht inlevert dus ik moet inbinden. Ik zit nu al elke avond met een vermoeide arm vanwege het scootmobiel rijden. Anyhow ik ben niet de enige. Er zijn meer mensen in mijn groep die het niet kunnen. En als je met de groep met het busje op stap gaat en je treft weer’s zo’n niet meewerkende hork van een chauffeur, dan wordt ons uitstapje al danig verpest. En we zitten dan met ons handen in het haar, ja want paniek, hoe nu verder. Tot nu waren de chauffeurs toch uiteindelijk na veel stampvoeten overgehaald maar ooh wie heeft nou zin in elke keer weer dat gevecht. Bah, niks an! De dame van het RMC zegt dat ze rekening gaan houden met mensen met een speciale aantekening. Zucht van verlichting. Ja want binnenkort gaan wij weer met de groep op stap naar Amstelpark. Met busje heen, crossend terug. Maak je geen zorgen, je hoeft niet opzij te springen. Je ziet ons al van ver komen, wij vallen op, kan je nog maken dat je wegkomt. Of je kan ook stilstaan en onze optocht bewonderen. Of weet ik veel `dag oma´ zeggen of zoiets. Door deze geruststelling verheug ik me er weer op om gebruik te maken van het busje want het scheelt wel voor m’n accu’s. Er komt ook een app om nog gemakkelijker te boeken en er komen mettertijd busjes met een lage instap, dan rijd je er zo in met de scoot. Met de app kan je ook meteen je review geven over de chauffeur. Wat! Wanneer? Miep miep. Oh ennuh toen ging ik naar de WC. Goddamned Campanille het zal toch wel niet!? Ja hoor 2 fietsen geparkeerd in het toilet. Wel potverdikkeme! !”#$%&_(*grrrr. En dat op een dag wanneer ook mensen in een rolstoel daar komen. En nog vreemder notabene een dame in rolstoel is werknemer van RMC. Ik kon er in ieder geval niet op want ik kon niet bij de pot. Tandenknarsend hiel ik me in want ow neee geen zin in weer een rel. Maar laat ik die hier dan schoppen stelletje klerelijers krijg de kolere etterbakken ezels arrogante flapdrollen (oh die had ik ter plekke daar achter moeten laten, achterlijke gladiolen. Ik had die 2 fietsen op moeten pakken en in woede het door de strot van die pot moeten duwen, zal ze leren !”#$%&_(*! Zo dat is eruit. Genoeg zo. Bij de evaluatiebijeenkomst van de herdenking van het comité 4/5 Zuidoost, heb ik de voorzitter bedankt voor het noemen van mensen met een beperking (ook Simion Blom had het gedaan). Niet omdat ik vind dat wij zielig gevonden worden maar om de bewustwording te stimuleren. Het dient ook de implementatie van het VN-verdrag. Dus eigenlijk was het best een stap voorwaarts.  ‘Iedere emancipatie is restauratie van een menselijke wereld en van een humane relatie tot de mens zelf’ Karl Marx. ‘One small step, one giant leap for mankind’ you know who. ‘We cannot all succeed when half of us are held back’  Malala Yousafzai Zo dat was het dagje, dit keer met veel meer regen maar sinds ik mij nieuwe regenjas heb, knal geel, en mijn hippe regenlaarzen met rode strik, deert het me niet. Kan ik weer lekker m´n gele jas en regenlaarzen aan. En grappig ik heb er al veel complimentjes voor gekregen. Zowel voor de jas als voor de laarzen. Laat de zon het maar niet horen want ik ben toch echt wel gekker op de zon. Dus no Sophies choice 4 me. Basta asta la pasta. Volgende Blog wijkzorg ns en spetters