woensdag 27 februari 2019

Weer slechte ervaring met toegankelijkheid Bijlmer Sportcentrum

Als iemand in een rolstoel niet teneergeslagen afdruipt van je feestje, is je feestje geen feestje. Dan heb je echt niet goed genoeg je best gedaan om het feestje voor die persoon met een beperking te vergallen. En maak je geen zorgen, zo moeilijk is het niet. Gewoon geen aandacht schenken aan de toegankelijkheid en je bent geslaagd. Gegarandeerd.

Echt het lijkt een trend. Ze doen het erom ze doen het erom. Doe je het niet dan ben je niet hip. Die conclusie moet ik trekken want ja hoor mijn feestje was weer verknald.

@Gebiedsbijeenkomst Bijlmer Centrum en Bijlmer West.

Terwijl iedereen vrolijk lopend het gebouw in en uit loopt. Ik wil naar de wc. Deur op slot. Ronald meldt het bij de bar. Dame begrijpt hem niet. Ronald zegt het nog een keer. Ze laat hem niet weten wat haar antwoord is maar loopt weg. Ronald denkt ze gaat het regelen.

Wij wachten bij de wc. Tijdje. Er gebeurd niets. Ronald weer naar de bar. Dames zijn gewoon aan het werk. Dame ziet Ronald. Dame vraagt bent u invalide? Even stilte. Of vraagt u het voor iemand die invalide is. Ronald haalt verbouwereerd zijn schouders op zo van ‘wat is dat voor stomme vraag?!’

Toen zag ze mij op een afstand. Ik ga de deur open doen zegt ze tegen Ronald.

Ik kijk naar de wc deur. Komt een heer aanlopen uit het zwembad. Hij doet de deurklink van de MIVA-toilet omlaag. Op slot. Hij loopt naar de deur van de receptie. Ik concludeer dat hij daar een sleutel wil halen. Hij wacht bij die deur. Tegelijkertijd komt collega dame van de bar aanlopen. Ze roept naar ons dat zij de sleutel niet heeft. Maar hij wel zegt ze; raakt de meneer aan. Ik vond het vreemd want hij was dezelfde meneer die net ook aan de MIVA wc deur zat en die kreeg hij niet open. Maar ik zeg “mevrouw ik zou niet om die sleutel moeten vragen en vooral niet op deze manier”.

Zij “maar die wc moet op slot want er gaan junkies in”. Ik herhaal “ik zou niet om die sleutel hoeven vragen”. Hij “ja maar er komen haast geen mensen naar deze wc en als we het open laten dan wordt het smerig door die junkies”. Ik zeg “luisteren jullie heel goed ik zou niet om die sleutel moeten vragen, jullie moeten ervoor zorgen dat iemand ziet of hoort dat iemand hier naar de wc wilt. Als jullie alle wc’s op slot doen en iedereen moet om een sleutel vragen dan snap ik het”.

Let op dit werd een verhit welles nietes gehakketak als jullie dat nog niet was opgevallen.



Tegelijkertijd deed Ronald natuurlijk ook z’n zeggie en die meneer vond dat Ronald het niet op hem moest afreageren want die meneer wist van niks en was ook maar aan komen waaien. Zowel de dame als de meneer vonden dat als we wat te klagen hebben we bij de baas moesten zijn.
Dat we al een paar keer eerder hierover geklaagd hebben, en dat vertelde ik ze ook, daar waren ze niet van onder de indruk. Ze bleven zicht verdedigen en zeggen dat die wc op slot moest vanwege de junkies en omdat die wc niet zo vaak gebruikt werd. Pure #Validisme.

Die meneer gaat de deur open doen zegt ze. Die meneer enigszins ontdaan doet de deur open en kijkt mij toch ligt verbaasd aan en vraagt “Oh u moet hier naar binnen?” Ik “waar denkt u dat we het al die tijd over gehad hebben dan?!” Hij “nou u moet hogerop gaan klagen” Ik “dat heb ik al honderdduizend keer gezegd dat ik dat al gedaan heb en klaarblijkelijk helpt het niet”. Hij haalt z’n schouders op.

Hè hè ik op de pot. Geen toiletpapier. Gelukkig was Ronald erbij. Die pakt de handdroogpapier voor me. Zelf had ik het natuurlijk niet gekund als ik alleen was. Zeker niet vanuit die positie.

Iemand drukt de deurklink naar beneden. "Bezet hoor" denk ik.
Wij weer buiten. Komt de schoonmaakmeneer aanlopen. Ronald zegt aan hem dat er geen papier is. Ik zal het brengen zegt de schoonmaakmeneer. Rijkelijk laat denk ik feestje is afgelopen. Oh nee jullie doen het erom natuurlijk. Want het is jullie feestje.

Op de deur van de andere wc’s zie ik een slot maar ook een muntjesgleuf. Doch ik zie ook mensen gewoon naar binnen lopen. Grrrrr.

Name en shame: Bijlmer Sportcentrum. Ik hoop dat ze failliet gaan en ik hoop dat iedereen die met verve verdedigt dat een MIVA op slot moet, gehandicapt raakt en het zelf gaat ervaren. Ook al diegenen die aan toegankelijkheid geen aandacht schenken als ze bijeenkomsten organiseren. Fingers crossed! Oeps zei ik dat hardop???

Reacties op facebook

vrijdag 1 februari 2019

Wat heb ik vandaag meegemaakt met slechte toegankelijkheid #validisme en mijn scootmobiel?




1.      Het begon met bloed prikken in gezondheidscentrum. Je moet achteruit de lift uit door een ontvangstruimte die heel krap is ingericht dat het echt op de millimeter manoeuvreren is daar. Ik denk dan aan mij collega’s die niet zo handig zijn als ik.
2.      Daarna een medische verklaring halen bij de receptie. Ik had het online gevraagd. Toen moest ik naar de receptie waar je niet echt makkelijk voor de balie komt met de scoot. En aangezien mijn huisarts er niet was, moet ik dinsdag terugkomen. Weer die moeilijk doorgankelijke ruimte in en ontoegankelijke balie tegemoet.
3.      Toen naar de apotheek medische paspoort aanvragen. De apotheek is net verbouwd. Guess what? Deze balies zijn verschrikkelijk validistisch. Kon er helemaal niet bij. Dus je moet harder praten omdat je je op een grotere afstand van de assistente bevindt.


4.      Toen naar Lola, Leegstand oplossers Amsterdam, Hettenheuvelweg 16, voor eventuele ruimtehuur voor PGZO. Guess What? Niets geschikt voor ons vanwege smalle gangen, smalle deuren en geen MiVa toilet. Het was vroeger notabene een hand operatie instelling. Een zorginstelling dus. Super validistisch gebouwd. Ik werd jaloers op al die valide mensen die daar wel gingen ondernemen. Wat een privilege! De kansen liggen voor het rapen.
5.      Toen naar Etos. Smalle doorgangen. Grrr. Later naar de HEMA. Super krap ingericht. Heel irritant met manoeuvreren. Niet overal bij kunnen niet leuk winkelen. Deed me denken aan de Blokker die ook verhuisd is naar een andere pand. Ook super krap met smalle doorgangen. Daar kom ik niet meer.
6.      Op weg naar huis vanaf de mediamarkt sprong de meter plots naar rood. Oh ooh scoot bijna leeg. Met een werkelijk tenen krommende slakkengang, sleepte de scoot zich voort door Holendrecht richting Reigersbos. Ronald viel bijna telkens om met de fiets vanwege het tempo. Ik zei je kan net zo goed naast me gaan lopen. Bleek dat hij zelfs harder liep dan de scoot. Om hem op te beuren stelde ik voor dat we dan maar moesten bierfietsen. Dat is onze oplossing om dan te praten over nietszeggende onderwerpen. En zo doodde wij de tijd op weg naar huis. Waar we het over hadden. Ik weet het niet meer. Hallo dat is bierfietsen. Gaat nergens over.
7.      Eindelijk thuis, de pot op, gil ik “Liefje wat ben ik blij dat ik niet in mijn broek heb geplast want dat zou toch echt mijn dag verpesten!”. Hij: “ja, dat wel”.

Doch heb wel stiekem genoten van de witte aanblik in de morgen. De fietspaden waren gelukkig sneeuwvrij.