1. Het
begon met bloed prikken in gezondheidscentrum. Je moet achteruit de lift uit door
een ontvangstruimte die heel krap is ingericht dat het echt op de millimeter
manoeuvreren is daar. Ik denk dan aan mij collega’s die niet zo handig zijn als
ik.
2. Daarna
een medische verklaring halen bij de receptie. Ik had het online gevraagd. Toen
moest ik naar de receptie waar je niet echt makkelijk voor de balie komt met de
scoot. En aangezien mijn huisarts er niet was, moet ik dinsdag terugkomen. Weer
die moeilijk doorgankelijke ruimte in en ontoegankelijke balie tegemoet.
3. Toen
naar de apotheek medische paspoort aanvragen. De apotheek is net verbouwd.
Guess what? Deze balies zijn verschrikkelijk validistisch. Kon er helemaal niet
bij. Dus je moet harder praten omdat je je op een grotere afstand van de
assistente bevindt.
4. Toen
naar Lola, Leegstand oplossers Amsterdam, Hettenheuvelweg 16, voor eventuele
ruimtehuur voor PGZO. Guess What? Niets geschikt voor ons vanwege smalle
gangen, smalle deuren en geen MiVa toilet. Het was vroeger notabene een hand operatie
instelling. Een zorginstelling dus. Super validistisch gebouwd. Ik werd jaloers
op al die valide mensen die daar wel gingen ondernemen. Wat een privilege! De
kansen liggen voor het rapen.
5. Toen
naar Etos. Smalle doorgangen. Grrr. Later naar de HEMA. Super krap ingericht.
Heel irritant met manoeuvreren. Niet overal bij kunnen niet leuk winkelen. Deed
me denken aan de Blokker die ook verhuisd is naar een andere pand. Ook super krap
met smalle doorgangen. Daar kom ik niet meer.
6. Op
weg naar huis vanaf de mediamarkt sprong de meter plots naar rood. Oh ooh scoot
bijna leeg. Met een werkelijk tenen krommende slakkengang, sleepte de scoot
zich voort door Holendrecht richting Reigersbos. Ronald viel bijna telkens om
met de fiets vanwege het tempo. Ik zei je kan net zo goed naast me gaan lopen.
Bleek dat hij zelfs harder liep dan de scoot. Om hem op te beuren stelde ik
voor dat we dan maar moesten bierfietsen. Dat is onze oplossing om dan te
praten over nietszeggende onderwerpen. En zo doodde wij de tijd op weg naar
huis. Waar we het over hadden. Ik weet het niet meer. Hallo dat is bierfietsen.
Gaat nergens over.
7. Eindelijk
thuis, de pot op, gil ik “Liefje wat ben ik blij dat ik niet in mijn broek heb
geplast want dat zou toch echt mijn dag verpesten!”. Hij: “ja, dat wel”.
Doch heb wel stiekem genoten van de witte aanblik in de
morgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten